Siyasal ve toplumsal yaşamda, en sık duyulan söz “milli birlik ve beraberlik”tir.
Bu söze fazlaca misyon yüklenir.
Çünkü “büyüleyici” gelir!
Bu nedenle özellikle siyasette hatta ticarette de her niyete kullanılagelir.
Çok fazla da istismar edilir.
Fakat arkasından da soru hemen gelir:
Peki nerede, kiminle, kimlerle, neden ve nasıl “birlik-beraberlik”tir?
Çünkü işin özü en başta, tam olarak tutarlılık, güven ve “samimiyet”tir.
Şu bir gerçeklik ki, yaşamın olağan akışında ve de normal koşullarda, toplumda
“birlik-beraberlik” denilen, zaten vardır ve zaten yaşanır.
Ulusun-milletin varlığı ile "birlik-beraberlik" doğal olarak da olması gerekendir.
Toplumda "ulus-millet" olma bilinci varsa, bu zaten kendiliğindendir.
Adı üzerinde, bir toplumun ”millet-ulus” oluşunun zorunlu, halidir, gereğidir.
Bunu var eden ve sürekli yapan, “millet-ulus olma bilinci”dir.
Bu bilinç, daha en başta ailede ve sonra da okulda edinilir.
Devlet yönetimince de bu, türlü yollarla pekiştirilir.
"Ulus-millet" olma bilincinin gereği ise yurdunu, ulusunu sevmektir, yüceltmektir.
Bunun en açık ve isabetli ifadesi de “yurtseverlik”tir.
Barış, huzur ve refah içinde yaşayıp, duygudaşlıkla davranabilmektir.
“Milli birlik ve beraberlik” konusu, yalnızca kısa vadede güncel siyasi vb faydalar, çıkarlar elde etmek için, öyle dar ve sıkışık zamanlarda değil; toplumun en rahat zamanlarındayken inşa edilebildiğinde önemli ve değerlidir.
En başta siyasi iktidar, siyasi çıkar sağlama, iktidarını uzatıp, iktidarda kalma adına, işine geldiği her konuda toplumda ısrarla, sürekli bir gerilim ve kutuplaşma yaratıp, toplumu kendinden olanlar ve olmayan diye ayrıştırdığında, işine geldiğinde de "milli birlik beraberlik" dediğinde, inadırıcı değildir.
"Milli birlik- beraberlik" ülkenin ulusa-millete ait bütün ekonomik varlığından ve kaynaklarından yine ulusça-milletçe birlikte, eşitçe ve adaletle yararlanabilmektir.
Irmağı sürekli, hep aynı yöne değil, her yöne adaletle akıtabilmektir.
Üretileni de hakkaniyetle bölüştürebilmektir.
“Milli birlik ve beraberlik” demek, ulusun-milletin her bireyinin bugününü ve geleceğini, endişesizce güvence içinde görebilmesidir.
Sağlık, eğitim, beslenme ve barınma alanında herkesin eşitçe yararlanıp, güven içinde yaşayabilmesi ve kendini daima huzurlu, mutlu, hep umutlu hissedebilmesidir.
Bunların gerçekleşmediği koşullarda ve durumlarda birlik ve beraberlik duygusunun, bireylerde ve toplumda anlamını da etkisini de yitirmemesi
nasıl mümkün olabilir?
“Milli birlik ve beraberlik” demek, öncelikle gelir dağılımında adaletin olması, herkesin işinin-aşının olmasıdır.
Anayasa-yasalar ve hukuk önünde, ulusun-milletin her bireyinin ve her kesiminin kendisini eşit ve güven içinde görebilmesidir, hissedebilmesidir.
Milletin her bireyinin ve bütün yurttaşlarının ayrımsız, kayırımsız;
“fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür” olarak, insan temel haklarına ve özgürlüklerine tam sahip olup, bunları korkusuz, kaygısız ve endişesizce kullanabilmesidir.
“Milli birlik-beraberlik” demek, her yurttaşın, anayasa, hukuk ve adalet önünde kendisini herkesle eşit hissedebilmesidir.
Bütün kamu hizmetlerinde siyasi, fikri, dini ve etnik olarak hiçbir ayrımcılık görmeden yararlanabilmesidir.
Ailelerin, anne ve babaların evlatlarını, gelecek umudu ve güvencesi içinde görebilmesidir.
“Milli birlik-beraberlik” konusu, elbet bu özellikleri ve anlamı ile ülkenin en büyük, en etkili güç kaynağı ve en değerli sonsuz hazinesidir.
“Milli birlik-beraberlik” demek; ülkesinin, milletinin ve devletinin bağımsızlığını, bütünlüğünü, zenginliğini, yurtseverlik duyguları içinde dert edinebilmektir.
Bunun da zorunlu kaynağı, huzur içinde, eşit ve özgür biçimde, insanca yaşayabilmesidir.
“Milli birlik, beraberlik” demek, ekonomik ve sosyal yaşamın her alanında ve bütün haklarda eşitçe beraberliktir.
Hem ödevlerde hem de haklarda
“birlik ve beraberlik”tir.
Gerçek “milli birlik beraberlik” sözde değil, özdedir.
“Milli birlik ve beraberlik” bütün yurttaşların eşitliğine dayalı özgür, adaletli ve demokratik bir düzendir.
Bunun, anayasamızdaki tarifi de laik, demokratik, sosyal, hukuk devletidir.
