Eskiden 1 Mayıs resmi tatil değildi.
Sendikalı işçiler, memurlar, (çoğunlukla kamu çalışanları) Bursa'ya, İstanbul'a Ankara'ya sendikalarının miting ve toplantılarına katılmak üzere giderler, sendikal faaliyet yaptıkları için de o gün izinli sayılırlardı. Bu durum 1 Mayıs kutlamalarına ciddi bir katılımın olmasını sağlayan faktörlerdendi. Aslında 1980'e kadar da resmi tatilmiş ama biz o günleri yaşayamadık anlatanlardan dinledik. Benim çocukluğumda 1 Mayıs İşçi Bayramı bile değildi. “Bahar Bayramı” olarak kutlanırdı. Bizim devletimiz kabul etmediği şeyleri bahar bayramı olarak kutlar 90'lara kadar 1 Mayıs Bahar Bayramıydı, 90'dan sonra Sovyetler dağılıp “Sosyalizm Tehdidi” bertaraf edilince 1 Mayıs devletin resmi ağzında İşçi Bayramı olarak anılmaya başlandı.
Ancak bu kez “yeni tehdit” etnik bölücülüktü ve devletin resmi ağzında “Nevruz Bahar Bayramı” oluverdi. 10 – 12 yıl 1 Mayıs'ta, 15-20'yıl da 21 Mart'ta kutladığımız Baharın gelişini artık kutlayamıyoruz çünkü memleketi kara kış bütün kasvetiyle kapladı!
Bahar bile artık gelmiyor!
Neyse dönelim konumuza 2009 yılında 1 Mayıs yeniden resmi tatil olunca artık toplanmalara katılım oldukça azaldı. Çalışanlar artık hava güzelse mesire alanlarında toplanıyorlar!
Bu arada son yıllarda yeni bir argüman gelişti;
“1 Mayıs'ta işçiler çalışıyor memurlar tatil yapıyor”
Resmi tatil olduğu için memurlar tatil yapıyor kamu işyerleri çalışmıyor.
Sendikalı ve özellikle kamuda çalışan işçiler de büyük oranda tatil yapıyor. Tatil yapamayanlar da 2 katı ücret alıyor yani çalıştığına değiyor.
Peki bu haklardan faydalanamayan milynlarca sendikasız güvencesiz özel sektör çalışanı?
Onların bayramı değil mi, 1 Mayıs?
İşçilerin bazıları işçi de bazıları daha mı işçi?
Aslında sorun örgütsüzlük!
Kamuya ait işyerleri, fabrikalar bir bir kapanırken veya satılırken kamu çalışanı sayısı büyük oranda azaldı. Bu esnada memurların sendikalaşması yasallaştı ve bu örgütlülüğün sosyal ve ekonomik refahlarına diğer kesimlere göre daha fazla yansıdığını gözlemleyebiliyoruz.
Ancak işçiler her geçen gün daha örgütsüz, daha güvencesiz, daha yapayalnızlar.
Bu durumda onların sosyal ve ekonomik kazanımlarındaki azalmayı gözle görünür hale getirdi.
Şu an kamuda çalışanların büyük çoğunluğu taşeronlarda ve güvencesizliğe mahkum.
Hal böyleyken örgütlenme hakları da kağıt üzerinde kalıyor.
Zaten sendikaların da 1-2 tanesini ayrı tutuyorum ekseriyeti sözde sendikacılık adı altında patronların işbirlikçisi konumunda.
Oysa örgütlü toplum demokrasinin olmazsa olmazıdır.
AKP iktidarı 20 yıldan fazladır sendika, meslek örgütleri, odalar ve sivil tolum kuruluşları üzerinde ciddi bir yıldırma ve biat ettirme politikası uyguluyor. Onların yerine de Tarikat ve cemaatleri sözde sivil toplum kuruluşu olarak tahkim etmeye çalışıyor.
Elbette bu AKP ile başlayan bir süreç değil. AKP'den önce başlayıp AKP ile hızlanan bir süreç bunda dünyadaki konjonktürün de etkisini yadsıyamayız.
Demokrasinin gelişmesini istiyorsak toplum örgütlenmeli. Bu illa siyasi partilerde de olmak zorunda değil. Meslek odaları, sendikalar, sivil toplum kuruluşları bunun için varlar.
Güçlü bir sivil toplum, güçlü sendikalar olursa sadece çalışanların ekonomik hakları iyileşmez iş cinayetleri dahi azalır.
Bir öneriyle bitirelim.
Ben esnafım. İşyeri açmak için ruhsat başvurusu yaptığımda esnaf odasına kayıt ol gel deniyor.
Bir avukat baroya, bir eczacı, doktor, mali müşavir, mühendis, mimar vs. meslek odasına kayıt olmazsa çalışamıyor. Tüccar Ticaret dasına kayıt olmadan ticaret yapamıyor. Çiftçi Ziraat odasına kayıtlı değilse teşvik ve desteklerden faydalanamıyor. Kredi bile vermiyor bankalar!
Çalışana neden işe başlarken sendikaya üyelik zorunluluğu yok?
Tüm çalışanların, üretenlerin, alınteri dökenlerin işçisiyle, memuruyla, esnafıyla, çiftçisiyle 1 Mayıs bayramını kutluyorum...
