Birleşmiş Milletler teşkilatınca 1992 yılında alınan bir kararla, engellilerin topluma kazandırılması, insan haklarının tam ve eşit ölçüde sağlanması amacıyla, 3 Aralık günü “Uluslararası Engelliler Günü” olarak ilan edilmiştir.
Bugünün amacı da, gösterişli organizasyonlarla kutlama yapmak değil, somut adımlar atılması için farkındalık yaratmak olmalıdır.
Çünkü ancak bunları konuşursak çözüm üretebiliriz, ancak görünür hale getirebilirsek ilerleyebiliriz.
Çocuğumuz bir engelli arkadaşıyla birlikte aynı okulda okuyorsa, bizler bir engelliyle birlikte aynı işyerinde çalışıyorsak, empati kurup onları daha iyi anlayabiliriz.
Çünkü engellilik, kişinin hayatında var olan bir durumdur. Bizlere düşen görev de, onları görmek, anlamak, yaşamın her alanında varlıklarını kabul etmek ve bunun gerekliliklerini yerine getirmekle başlar.
Çalışma hayatım boyunca birçok engelli kardeşimle çok yakın çalıştığım zamanlar oldu. Onları daha yakından tanıdıkça, neyi daha çok anladım biliyor musunuz? Aslında engelin sadece , bazı insanların zihinlerinde ve önyargılarında olduğunu.
Sevgili Hilal ortopedik engelli olmasına rağmen daktilo kullanmayı öğrendiğinde, hatta hepimizden önce ehliyet alıp otomobili sürdüğünde gösterdiği azimle, Ece’nin bir telefonu bağlaması istendiğinde, o kişiyi bulana kadar aramasındaki çabayla, Ahmet ve Uğur’un gece bekçisi olarak gösterdikleri özgüvenle, Dilek’in ve rahmetli Berna’nın hanımefendi duruşlarıyla, işlerini yaparken gösterdikleri sabırla kırıldı önyargılar.
Adını sayamadığım, ancak her biri görevini layıkıyla yerine getiren engelli kardeşimiz başardıkça, gerçek engelin, “ o engelli, yapamaz”, “o beceremez” gibi düşünceler olduğu, çok daha iyi anlaşıldı.
Her yıl 3 Aralık’ta farkındalık mesajları paylaşıyoruz. Ancak dürüstçe söylemek gerekirse, engellilerin yaşam koşullarını iyileştirmek, yalnızca bir günün duygusal söylemleriyle değil, yılın her günü süren bir sorumlulukla mümkün olabilir.
Bugünün amacı da, insanların birbirini anlamaya çalıştığı, kimsenin dışlanmadan, eşit bir yaşam hakkına sahip olduğu, kapsayıcı bir şehir inşa edilmesine, kapsayıcı bir eğitim sisteminin oluşmasına ve ayrımcılığa kapı kapatan bir toplumsal bilinç oluşmasına dikkat çekmek olmalıdır.
Engellileri bir gün değil, her gün hatırlamalıyız. Onlar için yapabileceklerimiz “erişilebilir kentler inşa etmek”, “engelli istihdamını arttırmak”, “eğitimde fırsat eşitliği sağlamak”, “önyargılarımızı geride bırakmak” ve en önemlisi de “onları dinlemek” olmalıdır.
“3 Aralık Dünya Engelliler Günü“ yalnızca bir farkındalık günü olarak kalmamalı, yıl boyunca sürecek bir değişimin başlangıç noktası olmalıdır. Engelli bireyleri bir gün hatırlayıp ertesi gün unutmak değil; onları her gün görmek, anlamak, haklarını savunmak zorundayız.
Unutmayalım ki, birlikte hareket edersek, gerçekten engelleri kaldırabiliriz. Engelli bireylerin güçlü birer özne olarak hayatın her alanında yer aldığı bir toplum ise, ancak ortak çabayla mümkün olur.
Engelsiz bir yaşam, engelli bireylere yapılan bir iyilik değil; tüm toplumun ortak kazanımıdır. Ve bu kazanım, onları bir gün değil, ancak her gün hatırladığımızda mümkün olacaktır.
