İhtiras; insanı harekete geçiren en güçlü duygulardan biridir. Bazen başarıya götüren, yolunuzu aydınlatan bir meşale olsa da, bazen de yok eden bir yangına dönüşebilir. Aradaki fark, sizin o ateşi nasıl taşıdığınızdır.
İhtirasının esiri olan insanlara her yerde rastlamak mümkün. Bazen okul sıralarında, bazen iş hayatında, bazen sivil toplum kuruluşlarında, bazen de siyaset sahnesinde görünürler.
Bazı insanlar vardır ki, ihtirasları akıllarının önüne geçer. Eğitimlerinin, yeteneklerinin, becerilerinin yetmeyeceği işlere talip olurlar.
Bazı insanlar vardır ki, bir yerlere gelebilmek uğruna, o yerde kalabilmek uğruna, bir şeyi elde etmek uğruna adeta yıkar geçerler. Gücün, paranın, başarının peşinde koşarken, vicdanlarını susturup, amaçları uğruna yaptıkları her şeyi mübah görürler. Oysa tarihin en büyük ilerlemeleri de, en büyük yıkımları da, ihtirasın eseridir.
İnsana “bir adım daha” dedirten de odur, geceleri uyutmayan hayallerin sebebi de. Ama aynı ihtiras, eğer dizginlenemezse, insanın gözünü karartan, kalbini susturan bir gölgeye dönüşebilir. Başarmakla, tükenmek arasındaki o ince çizgi, işte tam da burada başlar.
Çünkü hayat, bazen bir adım daha ileri gitmekle, kendini ateşe atmak arasındaki o ince, neredeyse görünmez çizgide yaşanır. Ve çoğu zaman, insan o çizgiyi ancak aştığında fark eder.
İhtirası yok saymak, insanın doğasına aykırı. Ama onu yönetebilmek, işte gerçek olgunluk orada başlıyor. İşyerinde çalışan bir kişi, iyi bir yerlere gelmek için gecesini gündüzüne katıp çalışıyorsa, bu sağlıklı bir tutkudur. Ama aynı çalışan, sadece başkalarını geçmek, onları ezmek için çalışıyorsa, orada artık ihtiras, tutkunun karanlık yüzüne dönüşür.
Napolyon’un Avrupa’yı ele geçirme arzusu da ihtirastı; Edison’un gecelerce uykusuz kalıp ampulü icat etmesi de. Ancak birinde hırs, diğerinde inanç ağır bastı.
Bugünün dünyasında ise, daha çok görünmek, daha çok kazanmak, daha çok övülmek için yapılan ikiyüzlülükler bile, başarı sayılıyor.
Oysa belki de en büyük başarı, “yeterince” nin nerede başladığını bilmek…
