Gelecekle ilgili ilham veren çok eski ve çok bilindik bir hikaye paylaşmak istiyorum.
Günlerden bir gün, köylerden birinde bir çiftçinin eşeği kör kuyuya düşer. Eşek saatlerce acı içinde kıvranır ve bağırır. Sesini duyan sahibi gelip baktığında zavallı eşeği kuyunun dibinde görür.
Çaresiz çiftçi, köylüleri yardıma çağırır. Köylüler kör kuyudaki eşeği kurtarmak için ne yapacaklarını düşünürler ama, sonuçta onu kurtarmanın imkânsız olduğuna ve bunun için çalışmaya değmeyeceğine karar verirler.
Tek çare, kuyuyu toprakla örtmektir. Herkes ellerine aldığı küreklerle etraftan kuyunun içine toprak atar. Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları, her seferinde silkerek dibe döker. Bir süre sonra ise, ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz daha yükselir ve sonunda yukarıya kadar çıkar. Köylüler kuyudan dışarı çıkan eşeğe çok şaşırır.
Eşek de insanların şaşkın bakışları arasında, kuyunun kenarından bir adım daha atıp dışarı çıkar. Sonrasında da, koşarak oradan uzaklaşır!
Hayatımız türlü mücadelelerle doludur. Yaşadığımız zorluklar, sıkıntılar karşısında, enseyi karartmamalı, mücadele yolunu seçmeliyiz.
“Kaybedeceğini bile bile neden mücadele ediyorsun dedi, öleceğini bile bile yaşadığını unutmuştu o an. Bozmadım…” demiş Özdemir Asaf.
Pes etmek demek, kaybetmek demektir. Pes etmek demek, yenilgiye teslim olmak demektir. Kör kuyularda bile olsak, aydınlığa çıkmak için mutlaka bir yol vardır.
Hayat hep dümdüz değil. Arada bir çukurlar da çıkabilir ve o çukurlara da düşebiliriz. Düştüğümüz çukurlarda üzerimize toprak atan birileri de olacak ve bizi karanlıkta bırakacaklardır. Ama mücadeleyi seçecek olursak, üzerimize atılan her kürek toprak, bizim hayata tutunmamız için bir basamak olacaktır.
Yaşadığımız zorluklar karşısında sızlanmayı değil, düşünüp, mücadele edip, silkinerek, yaşadığımız zorluklardan kurtulmayı denemeliyiz.
Kör kuyularda olsak bile…