1980'li yılların sonu, 90'ların başı.
Biz o yıllarda küçüğüz büyükler daha iyi hatırlar.
Yurtdışından bir futbolcu transferi için mesela Fenerbahçe anlaşır.
Uçak bileti alınır futbolcu Afrika'dan uçağa biner İstanbul havaalanına iner.
Hooop bir de bakarız Galatasaray futbolcuyla imza töreni yapıyor!
Havaalanında futbolcuyu karşılayıp arabaya atıp kafasını karıştırıp kendi kulüplerine transfer ederlerdi. Galatasaray durur mu? O da Fenerbahçenin anlaştığı başka bir oyuncuyu kaçırır renklerine bağlardı.
90'ların başında Sovyet Bloğu dağılınca önce Romanya sonra Yugoslavyalı oyuncular adeta kapanın elinde kaldı. Oyuncu Bükreş'ten uçağa ya nasip diyerek biner havaalanına indiğinde hangi kulüp yöneticisi arabaya atarsa ona imzayı atardı.
Hava korsanları uçak kaçırır.
Futbol kulüpleri futbolcu kaçırırdı.
Havaalanlarında kaçıran kaçıranaydı.
Bonservis kuralı sonra mı çıktı yoksa o ülkelerde henüz bonservis bilinmiyor muydu bilmiyorum.
Futbolda bu kaçırma olayları bitti.
Ancak artık siyasetçiler oradan oraya transfer oluyor.
Biz yıllardır aman oyları çaldırmayalım!
Aman sandıklara sahip çıkalım!
Aman oy çuvallarını kaptırmayalım derken!
Adamlar Cumhurbaşkanı adayını uçurdular!
Belediye başkanlarını içeri attılar!
Şimdi de belediye başkanlarını transfer ediyorlar!
Bir de hiç utanmadan törenle rozet takıp gösteriş yapıyorlar.
Bakın insanlar fikir değiştirebilir, başka partide siyaset de yapabilir.
Seçmen ise bunu kimse sorgulayamaz!
Seçilmiş ise bunu seçmenine izah etmesi gerekir.
Yani adam AKP'den YRP'ye geçse, MH'ye geçse veya MHP'den AKP'ye geçse amenna.
Seçmen belki makul karşılayabilir kabul de edebilir.
Aynı şekilde İYİ Parti, CHP, DP gibi aynı ittifakta yer alan partiler arasında da geçiş seçmene izah edilebilir. Elbette menfaat vs. karşılığında olmamak kaydıyla.
Ancak ülkenin bu koşullarında siz siyasi yelpazenin bir ucundan diğer ucuna geçemezsiniz!
Geçerseniz bunu izah edemezsiniz! Adamın veya kadının sokakta yüzüne tükürürler yüzüne!
Çünkü o seçmen sizin kara kaşınıza kara gözünüze değil rakibiniz olan parti seçimi kazanmasın diye oy verdi. Bu insanların oylarını değil umutlarını çalmaktır.
Tehdit edilmişlerdir, korkmuşlardır diyebilirsiniz.
Korku insani bir duygudur şüphesiz. Ancak Türkiye'de siyaset yapmak, hele hele muhalif siyaset yapmak her zaman cesaret işidir. Bazı dönemlerde daha çok cesaret gerektirir.
Mehmet Murat Çalık onca sağlık sorunuyla boğuşurken teslim olmuyor.
Hasan Akgün o yaşında direniyor.
Ekrem İmamoğlu bir adım geri atmıyorken korkuya sığınmak tehtide boyun eğmek nedir!
Korkanlar, sıkıştığında topuklayanlar evinde otursun.
Cesurlar bir adım daha öne çıksın!
