Kelime anlamı olarak vefa; “Sevgiyi sürdürme, dostluk bağlılığı” anlamına gelir.
Vefa, bazen bir insana selam verebilmek, sadece gülümsemektir. Telefonla da olsa, hatırını sorabilmektir. Gelin, vefa ile ilgili bir hikaye anlatalım.
Genç adam, uzun yıllar boyu üzerinde emeği olan, ona yaptığı işi öğreten, emeğinin karşılığını da, günü gününe fazlasıyla veren ustasının elini öpmüş ve sıkıca sarılmış ona. Çünkü artık, kendi kanatlarının üzerinde uçma vakti gelmiş çırağın.
-Hakkını helal et ustam demiş, üzerimde çok emeğin var.
Zaman içinde işleri çok iyi gitmiş ve zengin olmuş çırak. Ama ustasını hiç ihmal etmemiş. Ziyaretlerini hiç aksatmamış ve onun verdiği öğütleri dinleyerek, işini ilerletmiş.
Günler , günleri kovalamış. Usta artık çok yaşlanmış ve demans olmuş. Ama çırağın ziyaretleri aralıksız devam etmiş.
Çırağın arkadaşları, ziyaretleri hala niye sürdürdüğünü, ustasının zaten onu hatırlamadığını söylüyorlarmış. Çırak onlara dönerek şöyle demiş;
-O beni hatırlamasa da, ben ustamın bana verdiği emekleri hiç unutmadım. Ben onu hatırlıyorum. Ustam yaşadığı müddetçe de, ziyaret etmeye devam edeceğim.
“Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardır” demiş atalarımız. Vefa, bizi yetiştiren ailemize, öğretmenlerimize, ustamıza, sokakta oyun oynarken susadığımızda, bir bardak su veren komşumuza olan, gönül borcumuzdur.
Vefalı insan, sosyal ilişkilerinde daha başarılıdır. Karşısındakini de, mutlu eden insandır.
Oysa günümüzde hep söylenildiği gibi “vefa” bir semt adı olarak kaldı sadece. Cahit Zarifoğlu’nun şiirindeki gibi “ Bir ölüm vefalı, bir de sonbahar. İçimiz hep bir hoşça kal ülkesi.”
Peki günümüzde insanlar arasında vefa’ya neden az rastlanır oldu? Yaşadığımız sosyo-ekonomik durumlar mı buna sebep? Yoksa insanların kişiliğinden mi kaynaklanmakta?
Artık insanlar, daha fazla ben merkezli. İşi görülüyor, çabucak unutuluyor. Verilen emekler, yapılan özveriler, fedakarlıklar, hiçe sayılıyor. Vefa, yapılan bir iyiliği, verilen emeği yüreğinde taşımak ve unutmamaktır.
Yapılan bir iyilik karşılıksız yapılmalı diyeceksiniz. Zaten karşılık beklenilerek yapılıyorsa , iyilik olmaz. Ancak, yapılan bir iyiliğe, karşılık beklenildiği için değil, gönülde taşındığı için vefa gösterilir.
Yapılan iyiliği gönlünde taşıyan insan, vefalı insandır. İyilik yapan insanları da yaralayan, yapılan iyiliğin bilinmemesidir.
Vefasızlar insanlara seslenen, Özdemir Asaf’la bitirelim sözlerimizi. “Bunca vefasızlıktan sonra, bazılarının ederi kalmadı gönlümde, kaç’a deseler, hiç’e sayarım…”