Ormanın birinde kral olmak isteyen bir çakal varmış. Ne yaptı ne etti ise kral olmak için ormanda yaşayan hayvanları kendi tarafına çekip kral olamamış. Diğer hayvanlar aslanın krallığı hak ettiğini, her açıdan krallığa onun layık olduğunu söyleyip çakalı dinlememişler. Çakal da sürekli kral olmanın yollarını aramış durmuş…
Günlerden bir gün çakal boyacı küpüne düşmüş. Rengarenk bir hale gelmiş. Kendisi bile ne olduğunu anlayamamış ama kanında çakallık var ya hemen alışmış yeni haline.
Bu yeni görünümü çakalın çok hoşuna gitmiş. Küpe düştüğü için kendini şanslı sayıyormuş. Çakal, rengarenk tüyleriyle arkadaşlarına caka satmak için soluğu öteki çakalların arasında almış. Kendisi gibi çakallar, kral olmak için çabalayan çakala; “Sen bizden birisin; çakalsın,” dememişler. Kral olmaya çabalayan çakal bu hızla başlamış ormanda gezmeye.
Ormanın diğer sakinleri bu rengarenk hayvanı tanıyamamış. Kim olduğunu merak etmişler, etrafında toplanmışlar. Çakal en zor problemleri, en karmaşık işleri nasıl çözdüğünü, en güçlü düşmanları nasıl alt ettiğini anlatmış. Herkes ağzı açık dinlemiş…
Kral çakalın haberi bile olmadan, başka bir çakal, uluya uluya kral çakalın büyüklüğünü ululuğunu ahaliye anlatıyormuş.
Gün gelmiş çakal krallığa adaylığını koymuş. Ormanda bütün hayvanlar yeni kralın çakal olması gerektiğini, onun bu işe layık olduğunu söylemişler; aslan da buna itimat edip krallığı çakala devretmiş. Bir kenardan da izlemeye koyulmuş.
Günler günleri kovalamış bizim çakal krallıktan memnun bir şekilde yaşarken çok uzaklardan başka çakalların uluma sesleri kulağına çalınmış… Tam karşılık verecek kendini tutmuş… Bir gün iki gün sabretmiş ama kanında çakallık var ya!.. Dayanamamış, çıkmış bir tepeye başlamış ulumaya.
İşte tam o sırada bizim kral aslan ne zamandır gözlemlediği çakalın gırtlağına çökmüş.
Çakal canını kurtarmanın derdi ile başlamış Aslan’a yalvarmaya:
‘Ben ettim sen etme’ demiş…
Aslan; “Ben en başından beri senin çakal olduğunu biliyordum,” deyince
Çakal; “O zaman neden müdahale etmedin,” demiş.
Aslan; “İyiydin, kötüydün ama kendindin… Çakaldın… Bu hale nasıl geldiğini merak ettim, sonuna değin izledim seni!..”
Kıssadan hisse mi?..
Bu bir fabl… Fabl, sonunda ders verme amacı güden, güldüren, düşündüren öykülerdir.
İnsana ait bir özelliğin, insan dışında bir varlığa verilmesidir. Fablların kahramanları genellikle hayvanlardır. Ama bu hayvanlar insanlar gibi düşünür, konuşur ve insanlar gibi davranır.
Çakalı anlattım…
Hisse çıkarmak isteyenler istedikleri hisseyi çıkarabilirler.
Ziyaretime gelen Halime adlı bir arkadaş, başına gelen bir olaydan söz ederken; “Bu sofra kurtlar sofrası… Bu sofradan herkes bir pay, bir hisse almak için çırpınır durur. Kimsenin kimseye kırılmaya, küsmeye, hele hele küçük görmeye hakkı yoktur,” dediğini söyledi.
Evet, bu yazı da bir kurtlar sofrası yazısı…
Kim ne pay almak isterse, kim neye yorumlarsa yorumlasın!.. Ben öyküyü yazdım; hisse kişinin kendisine!..
Hoşça kalın, dost kalın!..